وقتی ایران بودی، شاد نبودی ولی کسایی بودن که با هاشون حرف بزنی
کسایی که با هاشون یه گپی بزنی
یه فنجون چای بخوری یا یه پکی به سیگاری بزنی
کسایی که شبای یلدا دور هم جمشون کنی و براشون شاهنامه بخونی
انار دون کنی و فال حافظ بگیری
کسی بود که براش مقاله هاشو بنویسی
پایان نامه تایپ کنی یا پاورپونت درست کنی
کسایی که گاهی اس ام اس بدی نصفه شبی که : انرژی هسته ای حق مسلم ماست
اونا هم زنگ بزنن که خیلی خری نصفه شبی و بعد باهم بخندین
گاهی کسایی بودن که ببری تهران و نشونشون بدی و غر بزنن که گشنن و بعد از ناهار هم فقط دنبال کافی شاپ باشن و گند بزنن به تهران گردی تو و تو هم هم پاشون بشی که تهران همیشه سر جای هست
خواهری که حتا اگر حرصت رو در می آورد باز می شد بهش زنگ زد و فحش داد به این زندگی
و کسی هم بود که یه ذره دوستت داشت
ته لیستش بودی ولی بودی
وقتی بودی
کاری بود که کار بود
تو داشتیش بدون پارتی بازی
به خاطر خودت داشتیش
و با حجاب کج و کولت
با مقنعه گل گلیت کنار می یومدن چون بهترین بودی
و امیدی که شش سال تو دلت اینور و اون ور بردی
امیدی که اون ور آب بهتر می شه
می تونی خودت باشی
و نترسی
می تونی حس کنی یه آدمی
یه آدم و نترسی
( چه قدر ترسیدی؟ انقدر که تمام سلولای بدنت پر شد از ترس و اینجا هم خالی نمی شه)
...
حالا اینجایی و کسی نیست
و دیگه تو لیست هم نیستی
حتا ته ته لیست
دیگه نیستی
کاری هم نداری
حتا از این چار دیواری هم بیرون نمی ری
دیگه نمی دونی که می ترسی یا نه
چون بیرون نمی ری
چون دیگه هیچ کسی نیست
و تو تو لیست هیچ کسی نیستی
حتا اون ته لیست
و نیستی
انگار که از اول نبودی
و نیستی
...
