مهاجرت مثل مرگه، مرگی که خودت نقشه اش را می ریزی، تصمیم می گیری، و با دست خودت اجراش می کنی

...

از دست رفتم
دل باختم به توفان های تابستانی

دلخوشی های کوچک

همین که تو اتوبوس و مترو
یا توی صف صندوق از بوی گند دهن روزه دارن خفه نمی شی
همین که کله سحر با صدای نخراشیده اذان بیدار نمی شی
همین که یواشکی چیزی نمی خوری
همین که تو گرما خودت رو تو چادر چاقچور نمی پوشونی و آماج متلک های کثیف مردان غیور سرزمینت نمی شی
...
همین ها هم خودش یه جوری دلخوشیه

یه جورایی عاشق هوای اینجام
یه دقه آفتابی
یه دقه دیگه بارونی
باد می یاد
آسمون تاریک می شه
باز می شه
آبی یه
آبی
شبا، گاهی سفید می شه
گرماش یه نفس نیست که نفست رو ببره
...
کاش یکی بود باهاش می رفتم موهامو کوتاه کوتاه می کردم

  خیالمون راحت شد
بریم جشن ملی بگیریم
از فردا دیگه گشت ارشاد بهمون توهین نمی کنه
دیگه تورم صفر می شه
از فردا پاسپورت ایرانی حلوا حلوا می شه
دیگه حضانت بچه را می دن به مادر
دیگه زن و مرد برابرن
دیگه کسی سنگسار نمی شه
دیگه دست دزدها رو قطع نمی کنن
دیگه زندانی سیاسی نداریم
دیگه آزادی دین و عقیده بیداد می کنه
دیگه کودک کار نداریم
آزادی حزب ها رو که دیگه نگو
دیگه

رای

ملت قهرمان
به ویژه زنان آزاده ایرانی
بروید به کسی /کسانی رای بدهید که مادرتان را برابر با نصف بیضه شان می دانند

احترام دو طرفه

شعار می دیم باید به عقیده هم احترام بگذاریم
بهم که می رسیم من به احترام تو به خرافاتی که قبول داری چیزی نمی گم
تو هم لطف کن دهن گشادت رو ببند انقدر از خدا،  پیغمبر حرف نزن،  به عقیده من احترام بذار

یادم می ره

دور که می شی
خیلی که دور می شی
همه چیز یه جور دیگه می شه
وقتی همه چیز فشارت می ده در حد له شدن
همه چیز یه جور دیگه می شه


وقتی گفتی دلم برات تنگ شده
تازه به یادت آوردم
یادم نبود که تو هم هستی
وجود داری
راست راستکی هستی


وقتی دور می شی
...

روزمرگی

انگار این عادت  دست انداخته در تار و پود آدمی
و قالی زندگیت را هی می بافد می بافد
گره می زند بر روی یک گره دیگر
و می کوبد
می کوبد و باز می کوبد که گره ها را کنار هم بنشاند

درد

درد جانور عجیبی است
وقتی می آید ، دست بر جاهایی می گذارد که سال ها بود به یادشان نمی آوردی

دوریش یونانی

به صدای باز شدن در سر بر می گردونم
دوبار باید نگاه کنم
انگار همین الان از خانقاه اومده
موهای بلند
سبیل درویشی
و لباس ساده
منتظر بودم یه هو بکشه یا بگه یا حق
...
یونانیه
ولی ته چشماش هم درویشه
...
فرداش که می بینمش سرش رو می ذاره رو کانتر و اشک می ریزه
اگه خودم نبودم دست می انداختم دور شونه اش که می گذره
...
می گه ببخش که گریه کردم
بهش می گم عیب نداره
می گه حالا چی فکر می کنی
می گم فکر می کنم یه جایی یه دلی داری که گرفته
...
دست دراز می کنه دست بدیم
دست می دیم
خیلی محکم و درویش وار

my homeland

I come from a land where the victim is guilty
and silence is the sign of dignity

گاهی به یک جایی می رسی که انگار چیز چندان تکانت نمی دهد
در یک عمقی هستی که یک فشار همواره ای را حس می کنی
و این فشار نه کم می شود و نه زیاد
و شاید تنها، بودنش به یادت می آورد هنوز جان داری
هر چه داشتی، هست ولی بالا پایین نمی شود
دیگر وزنه ای تو را پایین نگه نمی دارد
انقدر سنگین هستی که بالا نروی
انگار از عمق یک اقیانوس به زندگی نگاه می کنی
در یک آکواریوم با شیشه های کلفت و شفاف
و نگاه می کنی از آن ژرفا به همه
و هیچ نمی گویی
و اگر دهان بگشایی تنها حبابهایی رها می شوند
و تو تنها به آن حباب ها نگاه می کنی
این عمق عمیق چنان چگالی دارد که کند می شود
در این غلظت گیر افتاده ای
گاهی به جایی می رسی که جا نیست 

you can get addicted to a certain kind of sadness

تو

حتا اینجا هم سخت است

پس از سال ها ادب آموختن

پس از سال ها تنها ملاحظه و ملاحظه کردن 

سخت است

حتا اینجا که کسی تو را نمی شناسد سخت است

از جلدی که برایت دوخته اند بیرون آمدن سخت است

...

وقتی می گفتی دوستم داری تحقیر می شدم

من آن موجود حقیر و چندش آوری که در ذهن تو بود ، نبودم

من از عشق تو بیزارم

عشق؟

تو در توهم خود غرقی

و توهمت پر است از خودخواهی و تهوع

هنر برای ؟

دورهای زمانی
می نشستیم و می بافتیم از هنر برای هنر ، و هنر برای مردم
امروز هنری هست تنها برای دل خودم

.
.
.
اگر آدمی از دوست داشتن کسی دست بردارد،  او را در قلب خود کشته است
.
.
.

Alan Lightman

 

“The tragedy of this world is that no one is happy, whether stuck in a time of pain or of joy. The tragedy of this world is that everyone is alone. For a life in the past cannot be shared with the present. Each person who gets stuck in time gets stuck alone.”

درد

درد واقعی وقتی است که قلب انسان چنان در هم بشکند و دچار اندوه و ناراحتی شود که فقط آرزوی مردن کند

and slowly over time everything changes
you are not something young anymore
and you do not believe in fairy tails
and perfect isn't in your vocabulary

us

there has never been anybody to fight for us

دردیست غیر مردن کانرا دوا نباشد

نمی دونم یعنی به جز مردن که دوایی ندارد این درد هم دوا ندارد

یا دردی هست که به جز مرگ دوایی ندارد

در هر حال بد دردی است که به جانم افتاده

کارم از گریه گذشته است به آن می خندم

به خیال خودت سختی می کشی

به خیال خودت هجران می کشی

به خیال خودت

...

به او که می رسی تا تیر سخن ات از  چله دهانت رها می شود، دلش را هزار پاره می کنی

 

دروغ

و شاید بدترین نوع دروغ،  دروغی باشد که خودمان به خودمان می گوییم

و شاید این دروغ را یک عمر تکرار می کنیم

آنقدر که باورمان می شود

و دیگر یادمان می رود دروغ است 

...

خدو

کاش برخی آدم ها به جای حرف زدن ، چنگ می زدند، گاز می گرفتند، تف می کردند

دردش کمتر بود

خیلی کمتر

باختیم آخر بازی و همه دست زدند

یک زن

در من زنی خسته زندگی می کند

زنی که حوصله هیچ مردی را ندارد

زنی که گیسوانش را هی می بافد و می بافد

زنی که اشک هایش مروارید نیست

و خنده اش تلخ است ، تلخ

زنی که کودک های خیالش را به دست خود به گور سپرده است

درون من زنی خسته زندگی می کند 

زنی که می داند انتظار کشیدن بیهوده است

زنی که می داند کسی نمی آید

زنی که تمام قامتش پر شده از ترک

زنی که از ترک های تنش نور می گذرد

زنی که کمرنگ می شود

درون من زنی زندگی می کند که گل های وحشی را نمی چیند

زنی که آب را گل نمی کند

 زنی که می داند خدا مرده است و برایش سوگواری نمی کند

درون من زنی زندگی می کند که می داند

 

کاش نمی دانست

And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say?
I guess that I miss you, I guess I forgive you
I'm glad you stood in my way.

قصه تکراری

گر زبان عشق دانی،لیلی ومجنون یکی است

هست فرقی درعبارت ها ولی مضمون یکی است

 

 

 

 

 

نادیدنی

نبودم 

نیستم

صدام کردی 

هست شدم

...

صدات رفت 

نهست شدم

... 

 یه جفت چشم درشت

یه دنیا غم

یه سینه درد

گاهی اشک 

گاهی قهقه 

یه صدای آشنا 

یه جفت چشم درشت