باد

پس از این همه سال لچک به سری

تا در فرودگاه پا گذاشتم باد را حس کردم

میان موهایم

حس عجیبی بود

عجیب ولی لذت بخش

...

در این زمستان گوش های بسیار حساس به بادم یادم می آورد سال ها لچک به سر بوده ام

یک خبر

شاید یه اتفاقی بیافته که فکر کنم معجزه بوده
شاید همین روزا این اتفاق بیافته
بعد از اون روزنگاری می کنم برای کسانی که شاید اینجا را بخوانند و بخواهند بیایند

فکر نمی کردم

فکر نمی کردم از اینکه اونجا نیستم از خودم بدم بیاد

فکر نمی کردم از اینکه اینجام احساس کنم فراریم

فکر نمی کردم دلم بخواد تو این شلوغی ها اونجا باشم با اینکه می دونم هنوز کسانی هستن که فکر می کنن اگر موسوی

سر کار می یومد اوضاع بهتر می شد

فکر نمی کردم

یادم می یاد

یه کوچه یادم می یاد

یه عالمه دود و سرفه

یه عالمه جیغ و چشمای سرخ

صدای شلیک می یاد

می ترسم

همه می دوند

پاهام چسبیده به زمین

سرم رو بر می گردونم

یه جوونی واستاده

دستشو گذاشته رو گردنش

چشماش یه جوریه

نگام می افته به گونه اش

انگار با یه مداد کلفت سوراخش کردن

نگاه می کنم

گلوله خورده

این همه صدا از من بود که داد می زد گلوله خورده

دستش رو از روی گردنش بر می داره

خون فواره می زنه

من فریاد می زنم

خون فواره می زنه

ماشین بسیج می یاد

من جوون رو گرفتم

داد می زنم

         نذارین ببرنش

می کشنش

کسی به کمک نمی یاد

داد می زنم

این صدای منه؟

زورم به اون همه بسیجی که می کشن تو ماشین نمی رسه

در ماشین و می چشبم

اسمت چیه

اسمتو بگو

دهنش باز و بسته می شه ولی صدایی بیرون نمی یاد

تمام تنم شده صدا

نذارین ببرنش

می کشنش

یه مردی که پشت سرمه می گه این دوم نمی یاره ببرنش بهتره

و من فریاد می کشم

نذارین ببرنش

اسمت چیه

لباش تکون می خوره

ولی صدایی بیرون نمی یاد

ماشین گاز می ده و با در باز دور می شه

دوستی که در اروپا است دوستی دارد که در هامبورگ است و آن دوست نماینده یک نمایشنامه نویس و هنرپیشه تاتر در تورنتو است، و همین بهانه ای می شود که ال ایمیلی به من بزند و بگوید همدیگر راببینیم

و ایمیل تشکر من که می پذیرم

و ایمیل او مرا برای شام دعوت می کند که خانمش هم باشد

و ایمیل تشکر من که می پذیرم

و ایمیل شماره تلفنش که همین امروز زنگ بزن

و زنگ می زنم

سر شام هستند

یک ساعت بعدترش زنگ می زنم کمی حرف و خنده و قرار می شود شب آدینه

از کسی که سال هاست اینجاست و خوب است و لبخندش گرم است می پرسم که دست خالی نروم

ساعت شش با یک کیک شکلاتی و یک کتاب برای دخترشان دم در ایستاده ام

تا در باز می شود دخترکشان می گوید چرا کیک آورده ام ؛ می گویم چون خوشحالم آنها را دیده ام و برای او هم کتابی آورده ام

کمی یخش آب می شود و کمی راه باز می کند که بروم داخل

کاپشنم را که در می آورم می گوید چرا موهایم تیره است

مادرش می خواهد اوضاع اطلاعاتی را آرام کند

به مادرش نگاه می کنم مو هایش قهوه ای روشن است

پدرش موهای تیره ای دارد

گپ و گفتمان در جیغ های او گم می شود

و سر انجام او ست که دم در بر روی زمین می غلطد و اشک می ریزد

مادر و پدرش چند جمله تهدید آمیز روانه او و لبخندی روانه من می کنند

اجازه می خواهم با دخترک حرفی بزنم

با نگاهی پر از تمسخر می گویند شانست را امتحان کن

کم حرف می زنیم

دخترک می گوید که پرنسس است و می خواهد من پرنس باشم

با هم به میز شام برمی گردیم

شامش را می دهم

از من جدا نمی شود

و سر انجام از من می پرسد

will you marry me?

پرسش های مادر و پدرش تمامی ندارد

تمامی منفی و گزنده

لبخند می زنم و پاسخ می دهم

کاش کمی پررو بودم

سر انجام پدر فرهیخته می گوید یهودی است و ترجیح می دهد تنها به یهودی ها کمک کند

اما من که کمک نخواسته بودم

فکر کرده بودم می خواهیم یک گپ دوستانه بزنیم

وقتی به سمت خانه می آیم خوشحالم دست خالی نرفته بودم

ولی کاش نرفته بودم



یک قطره اشک

نمی دونم دلتنگ کی هستم
ولی دلتنگم
و این قطره اشک گواه من است

تلفن

یک تلفن می تونه از این رو به اون روت کنه

می تونه ببردت تو فکر که:" برگردم؟"ی

یه پیشنهاد کاری از وطن بی مهر

یه کلام که برگرد ما پشیمونیم

حالا چی کار کنم؟

زندگی

تمام زندگیت می شه دو تا چمدون

بعد می بینی چمدون سوم پر از ترس چسبیده به گرده ات

همه جا به دنبال می کشیش و از سنگینیش شونه هات خم می شه

واسه اینا خیلی اون وری هستی

اون ور که بودی واسه اونا خیلی این وری بودی

هوس

هوس یه کاسه آش شله قلمکار داغ هر روز از توی دلت زبونه می کشه

شب می بینی نشستی پای دیگ با یه عالمه آدمای دیگه داری آش هم می زنی تا آماده شه

صب که می شه چشم باز می کنی

باز هم یه خواب دیگه

خالی

روزهایم خالی است

دلم نیز

می ترسم و دلم خالی می شود

گونه هایم تر می شود و دلم خالی تر می شود

دست هایم خالی است

خاطره های خوشم نیز

دلتنگی

دلم برای قدم زدن تو خیابان پهلوی روی برگهای زرد و نارنجی چنار تنگ می شه

ولی وقتی یادم می افته هر کس و ناکسی که از کنارم رد می شد متلک آب نکشیده ای بارم می کرد؛ دلتنگیم مثل یه حباب می ترکه

سفر

چه سری دارد این سفر

این رفتن

دور شدن

...

چه سری دارد این دوری

این خلا

...

یاد تمام عشق های دور

ساده

بی ریا

پیچیده

یواشکی

بغض آلود

سیاه

پر اشک

نگفته

پنهان

فراموش شده

می افتی

به یاد تک تکشان

...

و باز بغض می کنی برای تک تکشان

...

دل تنگتم

هیچوقت نشد بگم دوستت دارم

انقدر منتظر یه وقت مناسب بودم که همه وقتم رو از دست دادم

اون وقت که می دیدمت

نزدیک بودیم

می خندیدیم

گپی می زیدیم

راهی می رفتیم

و بودن با تو قلبم رو پر می کرد

منتظر بودم که یه جمعی باشه تو توش باشی و من هم باشم

دلم خوش بود

می رفتم ،می دیدم نیستی

آه می کشیدم ولی به تو نمی گفتم

منتظر بودم وقتش بشه

انقدر واسه رها شدن دست و پا زدم که توی هزارکلاف  درهم، گیر افتادم

ولی از بین همه گره ها دلم خوش بود به پیامی که گاهی بین ما رد و بدل می شد

سر کلاف منو پرت کرد این سر دنیا و من هنوز بهت نگفتم که دوستت داشتم

دارم

آدم

خودت نمی دونی کجای این خاک ایستادی
خودت نمی دونی چه در انتظارت نشسته
چشمهای بازت با چشمهای بسته در شب تاریک فرقی ندارد
ترس از تمام روزنه های تنت بیرون می ریزد
در این حال به کسی دیگر دلداری می دهی

ترس

می ترسم

از این همه تغییر می ترسم

از این همه یادگیری و ترس یادنگرفتن می ترسم

از اینکه دوام نیاورم می ترسم

از اینکه راه برگشت ندارم می ترسم

از اینکه پیر می شوم و باید تندتر از جوان ها بدوم می ترسم

خستگی

راه می افتی در این زندگی بی سر و ته

و می رسی به این سر دنیا

خسته و پر سوخته

پناهی می جویی

کنجی

تا نفس تازه کنی

اما وقت تنگ است

باید باز هم بروی

بروی

و گاه بدوی

و خسته ای

و این پا پوش ها تنگ است

هنوز از خاک وطن خاکستری است و تو حتا نمی توانی خاکش را بتکانی

تهران - تورنتو

شبی رفته بودم موزه ایران باستان

خیابان قوام

همه مجسمه های قدیمی رو شسته بودن

آخه این شد مرمت و رسیدگی به اشیا فرهنگی و باستانی

چقدر حرص خوردم

چقدر داد زدم

ولی نتونستم بیشتر پیگیری کنم

باید برمی گشتم

به رختخوابم تو تورنتو

آخه داشت صب می شد

من گم شده ام

در دلم کسی می گوید: تو ایرانی هستی

تاریخ می گوید کورش ایرانی بود

تو که به قلب سهراب دشنه می زنی می گویی ایرانی هستی

او که تو را به این کار وا می دارد می گوید ایرانی است

آن که لبخند می زند ایرانی است

آن که می گرید نیز

تو که می گریزی

آن که می ماند

آن که سر به چاه جمکران برده

آن که می می نوشد

آن که سر به مهر تازی می ساید

آن که دروغ می گوید، فریب می دهد، جفا می کند

آن که دستت را به گرمی می فشارد

آن که در خیابان تو را می آزارد

آن که تو را به هیچ می انگارد

آن که تو را به بند می کشد

آن که تو را می راند

...

من گم شده ام

من گم شده ام

وقتی فکر می کنم من از هر ایرانی ایرانی تر هستم ولی در ایران و با ایرانی ها انقدر تنها باشم قلبم می گیرد
وقتی فکر می کنم جایی که فکر می کنی خانه است، تو را انقدر فشار می دهد که له می شوی
انقدر که خفه می شوی
انقدر که راهی به جز رفتن نداری قلبم می گیرد
وقتی می بینم از وطن تنها یک نام مانده و یک دلتنگی که سایه اش همه جا ، سایه من است دیگر دلی برایم نمی ماند
...
من گم شده ام

گم شده ام

راه خانه را پیدا نمی کنم
کوچه ها را نمی شناسم
این کدام خیابان است؟
...
فریده می آید
شاد است و تندرست
می گویید مهمانی دارد کسی به مهمانیش نمی رود
می گویم می روم
راستی چند سال است فریده مرده؟
...
می ترسم به سوی خانه می دوم
صدایی دنبالم می کند
می دوم
سیل می آید
و همه خواب من را می پوشاند
...
در خیابانم
خیابان پهلوی
روسریم کو؟
کجا بروم؟
روسریم کو؟
...
چشم می گشایم
روز است
و من در تورنتو هستم
...
این زندگی دو گانه خسته ام می کند
شب ها در تهران
روزها در تورنتو
...
من گم شده ام

چاه

تلفن که جواب می دادی می رفتی توی کوچه یا حمام
وقتی کنار هم بودی زودی سرو ته تلفن ها تو هم می آوردی
انقدر که عادتم شد وقتی موبایلت زنگ می زنه دور شم
و از هم دور شدیم
اصلن نزدیک بودیم؟
هیچ وقت آدرس و تلفن محل کارت رو ندادی
یک شماره تو دفتر تلفن نوشته بودی که مال هیچ کجا بود
فکر می کردم اگر نبینم حرمت خودم رو حفظ کردم
می گفتی می ری اون دور دورا سر کار
تا اینکه یک بار کیلومتر شمار ماشینت رو چک کردم
انگار اون دور دورا تنها سه کیلومتر دور تر بود
ولی فاصله مون به اندازه دور دورا داشت می شد
دلخوشی م این بود که می ریم
دوباره از اول شروع می کنیم
نمی دونستم تنها یک بار می شه از اول شروع کرد و بعد از اون فقط تموم کردنه
مثه یه احمق تمام عیار بهت اعتماد داشتم
تا اینکه از حسابم پول برداشتی
وقتی فهمیدم گفتی خودم به حسابت واریز کردم
و بعد گفتی که گفتم خودت به حسابت واریز کنی
آخر سر هم گفتی یادت رفته بود بگی
چقدر سخته تو منو فقط یه احمق می بینی
اومدیم این ور آب
باز نارو زدی
من تو اشکام غرق شدم
گفتم برگردی
بری
شاید ته دلم فکر می کردم به خودت می آیی
شاید فکر کردم یادت بیاد یه زمانی اون دور دورا دوستم داشتی
ولی الان فقط دنبال سوغاتی خریدنی

اجاره کردن

داشتم وبلاگ می خواندم دیدم برخی برای اجاره کردن خانه یا آپارتمان دچار کمی دردسر شده اند

گفتم بنویسم شاید روزی به درد کسی بخورد

هر آپارتمانی قانون خود را دارد

من از چند جا پرس و جو کردم

برخی تضمین می خواهند

فرم مالیاتی

ضامن یا کارت اعتباری

اما من تنها با دادن یک نامه از بانک که نشان می داد به اندازه کافی پول دارم که اجاره بها را پرداخت کنم و یک قطعه چک تضمینی برابر اجاره بها نخستین و آخرین ماه

در ابتدا نیز گفتم که تازه وارد هستم و کار ندارم و در نتیجه فرم مالیات هم پر نکرده ام

سخت است

آخه چه جوری می شه تمام زندگی رو تو دو تا چمدون 23 کیلویی جا داد؟

...

یادت نمی یاد

وقتی به دنیا اومدی من مدرسه نرفتم

دلم گرفته بود

دلم نمی خواست کسی به دنیای من بیاد اما تو اومده بودی

دوستت نداشتم

زشت بود ولی مظلوم

دوستت نداشتم

ولی بودی

کاری هم باهات نداشتم

بزرگ شدی

بهت عادت کردم

پشتت بودم

بهت آوازای قدیمی یاد می دادم

سر کلاس موسیقیت جنگ می کردم که کلاس بری

بهت درس می دادم

و بهت عادت می کردم

باهم فیلم می دیدیم

گاهی بهم پناه می اوردی

گاهی دلم رو می شکوندی

گاهی پیدات نمی شد

و بهت عادت می کردم

...

تو می ری اون سر دنیا

من می رم اون سر تر دنیا

...

و تنها منم که بهت عادت کردم

به خل بازیهات

به بلند پروازیهات

به خل بازیهات

...

داری می ری و نمی دونی که از همین الان چقدر دلم برات تنگ شده

داری می ری و نمی دونی از همین الان حالم بده

...

داری می ری و نمی دونی شاید هیچوقت همدیگرو نبینیم

...

داری می ری و نمی دونی تنها توخانواده من بودی

داری می ری و تمام بچگیهات جلومه

...

خواب

یه چند وقتی بهم آل زده

شبا خوابم نمی بره

دراز کشیدم رو تخت

سر رو ته

چشم که بستم

دیدم یه جایی هستم که نازنین نیست و باس باشه

چقدر زار زدم

نازنین کجایی

نازنین مرده بود

...

نازنین

چهارده ساله که رفته

نامزدی

زنگ زدی که نامزدیته

بهانه آوردم

گفتی که ازتون عکس می گیرم بیرون از خونه

گفتم آره

گفتی می دونی بهونه می یارم که نیام

گفتم نه ولی بهانه بود

دلم می خواست بیام

ولی به جز خودت دلم نمی خواد کسی رو ببینم

دلم می خواست شادیتو ببینم

ولی نمی شه

دو هفته دیگه هم می ری

شاید دیگه هیچوقت همدیگه رو نبینیم

یه ماه دیگه هم می رم

شاید دیگه هیچوقت همدیگه رو نبینیم

دلم می گیره

شاید هیچوقت

یک پله

ویزاها را گرفتم اما تنها خودم می دانم

دلخوری ها و تنهایی ها پیش رویم ایستاده و نمی گذارد شاد باشم

و می ترسم

ترس

و این ترس میرندد روح و تن را

انتظار

از ویزا ها خبری نیست
و از اینکه در سایت نوشته در مورد شما تصمیمی گرفته شده ولی معلوم نیست چه تصمیمی آدم سر در گم تر می شود
خیلی ها به خوشی رفتند آن ور آب ولی تنوانستند کنار هم بمانند
ما که از همین جا خوشی را شوت کردیم، می خواهیم چه کار کنیم؟
بردن این دختر هم دارد هی سختر می شود
تف به این مملکت که این همه فشار نامتناهی به آدم وارد می کند

یک قدم دیگر

هر شب با کمی دلهره سایت را چک می کنی
پس از پنج سال انتظار دیدن این مرحله ها که پشت سر هم و تند تند می آیند سخت و هراس انگیز است
دیشب فهمیدی کار یک سره شده
اما هنوز هم نمی گویند که آری یا خیر

سر در گمی

وقتی برای قاچ کردن خربزه سه بار می ری دم جا ظرفی و هر سه بار قاشق بر می داری معلوم می شه چقدر حواست جمعه

فروش

صدو پنجاه جلد کتاب و سی تا مجله را فروختم ده هزار تومان

انتظار

سرانجام یک خانه مبله برای دو ماه گرفتیم

کتاب ها را دسته بندی کردیم

صدوپنجاه کتاب برای فروش

یک دسته بزرگ برای اینوری ها

یک دسته برای اونوری ها

یک دسته برای انبار

یک دسته...

فردا باید باز هم جمع و جور کنم

امیدوارم ویزا زودتر بیاد

گرفتن و پیدا کردم مانی درفت به اندازه کافی دردسر بود

پیدا کردن خانه که بدتر

حالا گرفتن پول از این صاحبخانه قوز بالای قوزه

پاسپورت ریکویست شدیم

اولش انقدر هیجان زده بودم که نمی تونستم متن ایمیل را بخوانم

رفتم پرینت گرفتم تا سر فرصت

....

حالا گرفتن مانی اوردر شده دردسر

یکی پیدا شده

امیدوارم سرمان را کلاه نگذارد این دم آخر

....

باید یک خانه پیدا کنم برای دو ماه

.....

بلیت هم رزرو کنم برای دو ماه دیگر

....

وسایل را هم....

دست تنها سخت است

نبودم که فهمیدم مدیکال اومده

باورم نمی شد

برگشتم

تنها 90 روز وقت داشتیم تا کاراشو انجام بدیم که دادیم

الان هم رفته وین و ما هم موندیم که چه کار کنیم

صاحب خونه گفته داره پولمون رو جور می کنه

داریم دنبال خونه می گردیم

نمی دونم برای چند ماه

دارم یواش یواش یه چیزایی رو می زارم برای رد کردن

رد کردن بعضی چیزا خیلی سخته

یه دنیا بهش چسبیده که نمی تونی به راحتی ردش کنی

ولی چاره چیه

خالی خالی

کی گفته بی خبری خوش خبریه؟
هیچ خبری نمی رسه و توی دل من از همیشه خالی تر می شه

نیست

کاش کسی بود یه سیگار با هم دود می کردیم

آنکه می گوید دوستت می دارم

خنیاگرغمگینی ست

که آوازش را از دست داده است

ای کاش عشق را زبان سخن بود

هزار کاکلی شاد

در چشمان توست

هزار قناری خاموش در گلوی من

عشق را کاش زبان سخن بود

آنکه می گوید دوستت می دارم

دل اندوهگین شبی ست

که مهتابش را می جوید

ای کاش عشق را زبان سخن بود

هزار آفتاب خندان در خرام توست

هزار سناره ی گریان

در تمنای من

عشق را

ای کاش

زبان سخن بود

نو روز یا روز نو

پیشترها نوروز عید بود و با صدای کفش های پاشنه تخم مرغی می یومد
کفشای ورنی آبی که ته پاشنه ش فلزی بود و روی کاشی های راهرو تق تق صدا می کرد
کفشایی که هیچ وقت نمی تونستی تو مدرسه بپوشیشون
عید با صدای نفس زدن گندما از کاسه پشت بخاری می یومد
...
داره نوروز می یاد اما پا برهنه
دیگه صدای پاشو نمی شنوم
دیگه گندما نفس نفس نمی زنن
...

...

تمام عمر در آرزوی رقصنده شدن بودم
ولی با اون همه بگیر و ببند انقلاب
جنگ
مردن خمی نی
زود زود پیر شدن
از خانه ترد شدن
دیگه جایی واسه اون رقصنده نموند


اگر در کودکی می رقصیدم
الان کفشهای خسته مو در گوشه ای آویزون می کردم
ولی رقصهای نرقصیده
قدم های برنداشته
رو در دلم خاک می کنم