my homeland

I come from a land where the victim is guilty
and silence is the sign of dignity

گاهی به یک جایی می رسی که انگار چیز چندان تکانت نمی دهد
در یک عمقی هستی که یک فشار همواره ای را حس می کنی
و این فشار نه کم می شود و نه زیاد
و شاید تنها، بودنش به یادت می آورد هنوز جان داری
هر چه داشتی، هست ولی بالا پایین نمی شود
دیگر وزنه ای تو را پایین نگه نمی دارد
انقدر سنگین هستی که بالا نروی
انگار از عمق یک اقیانوس به زندگی نگاه می کنی
در یک آکواریوم با شیشه های کلفت و شفاف
و نگاه می کنی از آن ژرفا به همه
و هیچ نمی گویی
و اگر دهان بگشایی تنها حبابهایی رها می شوند
و تو تنها به آن حباب ها نگاه می کنی
این عمق عمیق چنان چگالی دارد که کند می شود
در این غلظت گیر افتاده ای
گاهی به جایی می رسی که جا نیست 

you can get addicted to a certain kind of sadness

تو

حتا اینجا هم سخت است

پس از سال ها ادب آموختن

پس از سال ها تنها ملاحظه و ملاحظه کردن 

سخت است

حتا اینجا که کسی تو را نمی شناسد سخت است

از جلدی که برایت دوخته اند بیرون آمدن سخت است

...

وقتی می گفتی دوستم داری تحقیر می شدم

من آن موجود حقیر و چندش آوری که در ذهن تو بود ، نبودم

من از عشق تو بیزارم

عشق؟

تو در توهم خود غرقی

و توهمت پر است از خودخواهی و تهوع

هنر برای ؟

دورهای زمانی
می نشستیم و می بافتیم از هنر برای هنر ، و هنر برای مردم
امروز هنری هست تنها برای دل خودم

.
.
.
اگر آدمی از دوست داشتن کسی دست بردارد،  او را در قلب خود کشته است
.
.
.

Alan Lightman

 

“The tragedy of this world is that no one is happy, whether stuck in a time of pain or of joy. The tragedy of this world is that everyone is alone. For a life in the past cannot be shared with the present. Each person who gets stuck in time gets stuck alone.”

درد

درد واقعی وقتی است که قلب انسان چنان در هم بشکند و دچار اندوه و ناراحتی شود که فقط آرزوی مردن کند