اجاره کردن

داشتم وبلاگ می خواندم دیدم برخی برای اجاره کردن خانه یا آپارتمان دچار کمی دردسر شده اند

گفتم بنویسم شاید روزی به درد کسی بخورد

هر آپارتمانی قانون خود را دارد

من از چند جا پرس و جو کردم

برخی تضمین می خواهند

فرم مالیاتی

ضامن یا کارت اعتباری

اما من تنها با دادن یک نامه از بانک که نشان می داد به اندازه کافی پول دارم که اجاره بها را پرداخت کنم و یک قطعه چک تضمینی برابر اجاره بها نخستین و آخرین ماه

در ابتدا نیز گفتم که تازه وارد هستم و کار ندارم و در نتیجه فرم مالیات هم پر نکرده ام

سخت است

آخه چه جوری می شه تمام زندگی رو تو دو تا چمدون 23 کیلویی جا داد؟

...

یادت نمی یاد

وقتی به دنیا اومدی من مدرسه نرفتم

دلم گرفته بود

دلم نمی خواست کسی به دنیای من بیاد اما تو اومده بودی

دوستت نداشتم

زشت بود ولی مظلوم

دوستت نداشتم

ولی بودی

کاری هم باهات نداشتم

بزرگ شدی

بهت عادت کردم

پشتت بودم

بهت آوازای قدیمی یاد می دادم

سر کلاس موسیقیت جنگ می کردم که کلاس بری

بهت درس می دادم

و بهت عادت می کردم

باهم فیلم می دیدیم

گاهی بهم پناه می اوردی

گاهی دلم رو می شکوندی

گاهی پیدات نمی شد

و بهت عادت می کردم

...

تو می ری اون سر دنیا

من می رم اون سر تر دنیا

...

و تنها منم که بهت عادت کردم

به خل بازیهات

به بلند پروازیهات

به خل بازیهات

...

داری می ری و نمی دونی که از همین الان چقدر دلم برات تنگ شده

داری می ری و نمی دونی از همین الان حالم بده

...

داری می ری و نمی دونی شاید هیچوقت همدیگرو نبینیم

...

داری می ری و نمی دونی تنها توخانواده من بودی

داری می ری و تمام بچگیهات جلومه

...

خواب

یه چند وقتی بهم آل زده

شبا خوابم نمی بره

دراز کشیدم رو تخت

سر رو ته

چشم که بستم

دیدم یه جایی هستم که نازنین نیست و باس باشه

چقدر زار زدم

نازنین کجایی

نازنین مرده بود

...

نازنین

چهارده ساله که رفته

نامزدی

زنگ زدی که نامزدیته

بهانه آوردم

گفتی که ازتون عکس می گیرم بیرون از خونه

گفتم آره

گفتی می دونی بهونه می یارم که نیام

گفتم نه ولی بهانه بود

دلم می خواست بیام

ولی به جز خودت دلم نمی خواد کسی رو ببینم

دلم می خواست شادیتو ببینم

ولی نمی شه

دو هفته دیگه هم می ری

شاید دیگه هیچوقت همدیگه رو نبینیم

یه ماه دیگه هم می رم

شاید دیگه هیچوقت همدیگه رو نبینیم

دلم می گیره

شاید هیچوقت

یک پله

ویزاها را گرفتم اما تنها خودم می دانم

دلخوری ها و تنهایی ها پیش رویم ایستاده و نمی گذارد شاد باشم

و می ترسم

ترس

و این ترس میرندد روح و تن را

انتظار

از ویزا ها خبری نیست
و از اینکه در سایت نوشته در مورد شما تصمیمی گرفته شده ولی معلوم نیست چه تصمیمی آدم سر در گم تر می شود
خیلی ها به خوشی رفتند آن ور آب ولی تنوانستند کنار هم بمانند
ما که از همین جا خوشی را شوت کردیم، می خواهیم چه کار کنیم؟
بردن این دختر هم دارد هی سختر می شود
تف به این مملکت که این همه فشار نامتناهی به آدم وارد می کند

یک قدم دیگر

هر شب با کمی دلهره سایت را چک می کنی
پس از پنج سال انتظار دیدن این مرحله ها که پشت سر هم و تند تند می آیند سخت و هراس انگیز است
دیشب فهمیدی کار یک سره شده
اما هنوز هم نمی گویند که آری یا خیر