احترام دو طرفه

شعار می دیم باید به عقیده هم احترام بگذاریم
بهم که می رسیم من به احترام تو به خرافاتی که قبول داری چیزی نمی گم
تو هم لطف کن دهن گشادت رو ببند انقدر از خدا،  پیغمبر حرف نزن،  به عقیده من احترام بذار

یادم می ره

دور که می شی
خیلی که دور می شی
همه چیز یه جور دیگه می شه
وقتی همه چیز فشارت می ده در حد له شدن
همه چیز یه جور دیگه می شه


وقتی گفتی دلم برات تنگ شده
تازه به یادت آوردم
یادم نبود که تو هم هستی
وجود داری
راست راستکی هستی


وقتی دور می شی
...

روزمرگی

انگار این عادت  دست انداخته در تار و پود آدمی
و قالی زندگیت را هی می بافد می بافد
گره می زند بر روی یک گره دیگر
و می کوبد
می کوبد و باز می کوبد که گره ها را کنار هم بنشاند

درد

درد جانور عجیبی است
وقتی می آید ، دست بر جاهایی می گذارد که سال ها بود به یادشان نمی آوردی

دوریش یونانی

به صدای باز شدن در سر بر می گردونم
دوبار باید نگاه کنم
انگار همین الان از خانقاه اومده
موهای بلند
سبیل درویشی
و لباس ساده
منتظر بودم یه هو بکشه یا بگه یا حق
...
یونانیه
ولی ته چشماش هم درویشه
...
فرداش که می بینمش سرش رو می ذاره رو کانتر و اشک می ریزه
اگه خودم نبودم دست می انداختم دور شونه اش که می گذره
...
می گه ببخش که گریه کردم
بهش می گم عیب نداره
می گه حالا چی فکر می کنی
می گم فکر می کنم یه جایی یه دلی داری که گرفته
...
دست دراز می کنه دست بدیم
دست می دیم
خیلی محکم و درویش وار

my homeland

I come from a land where the victim is guilty
and silence is the sign of dignity

گاهی به یک جایی می رسی که انگار چیز چندان تکانت نمی دهد
در یک عمقی هستی که یک فشار همواره ای را حس می کنی
و این فشار نه کم می شود و نه زیاد
و شاید تنها، بودنش به یادت می آورد هنوز جان داری
هر چه داشتی، هست ولی بالا پایین نمی شود
دیگر وزنه ای تو را پایین نگه نمی دارد
انقدر سنگین هستی که بالا نروی
انگار از عمق یک اقیانوس به زندگی نگاه می کنی
در یک آکواریوم با شیشه های کلفت و شفاف
و نگاه می کنی از آن ژرفا به همه
و هیچ نمی گویی
و اگر دهان بگشایی تنها حبابهایی رها می شوند
و تو تنها به آن حباب ها نگاه می کنی
این عمق عمیق چنان چگالی دارد که کند می شود
در این غلظت گیر افتاده ای
گاهی به جایی می رسی که جا نیست 

you can get addicted to a certain kind of sadness