راه

می گفتی بلد راهی و من روح رفتن
آنقدر دیر آمدی که راه  نرفته ای نماند و جانی به تن

پاهای یخ کرده

هنوز به یاد می آورمت

با موهای کوتاه و لخت

بلوز بافتنی راه راه  و صورتی خندان

پاهای بی جورابت را که یخ کرده است بالا گرفته ای تا در کنار آتش پناهگاه گرم شوند

و می خندی

به ناخن های آبیت می خندی

به جوراب های خیس روی شاخه می خندی

هنوز به یاد می آورمت

پر حرفی ات را به یاد می آورم

در و دیوار را به هم می بافتی

کودکی بیش نیستی و هیچ کس پاهای کوچک یخ زده ات را جدی نمی گیرد
تو هم که تنها می خندی

...

کاش بودی

تا پاهایت را در دستانم می گرفتم و گرمشان می کردم

کاش بودی و به حرفهای بی سرو ته تو گوش می کردم

کاش بودی و خنده هایت این سکوت را پر می کرد

گاهی

گاهی باید بروی و چیزهایی را با خود ببری

گاه رفتن کوله بار ببندی

گاهی باید بروی، عشق و غرور و ته مانده های دوستیت را ببری

گاهی باید بروی و چیزهایی را جا بگذاری

یادی ، لبخندی و خاطره ای

گاهی باید بروی

 

جلد کبوتر ، جلد اسب

بیا و قصه ای برای این چشم های خسته  بگو

بیا و افسانه محبت را برایم زمزمه کن

بیا و قصه ای بگو تا خواب مهمانم شود

...

سیبی برایم بیاور تا با بوی خوشش از خواب بیدار شوم

نگاهم کن تا در جلد کبوتر, از این دنیای سرد پربکشیم و برویم

و اگر بال هایمان خسته شد

در جلد اسب برویم

...

بیا و قصه ای برای این چشم های خسته بگو

صدا کن مرا

یادم نمی آید چه زمانی شناختم تو را

به یاد ندارم

تنها صدایی به یادم هست

به صدایی به دنبالت راه افتادم

تو خواندی و مرا به دنبالت کشاندی

به صدایی دل باختم

...

سال ها صدایت در گوشم بود

با صدایت گریستم

خندیدم

دل باختم

گم شدم

تنهایی را مزمزه کردم

...

دیدمت

پیر شده بودی

کوچک

شاید نحیف

و کوچک و پیر و پیر

به صدایت دلباخته بودم نه به سیمایت

نگاهت می کردم

نمی شناختمت

می شنیدمت

در میان واژه ها, دل از دست رفته ام را می دیدم

...

تابوت

من تابوتی کهنسالم  
تابوتی خسته که آرامگاه کودکی ست  
هنوز از ترکهای تنم رویاهایش بیرون می خزد  
هنوز گرمای تنش از درزهایم حس می شود  

من تابوتی کهنسالم

کودکی سالها پیش در من دفن شده  
کودکی با تمام آوازهایش
شادی هایش
بازی های کودکانه اش
کودکی با تمام کودکی هایش

زنگی شاید همین باشد

تقصیر تو نیست که دل من انقدر نازک است
تقصیر تو نیست که من را نمی شناسی
تقصیر تو نیست که اشک انقدر شور است

تقصیر تو نیست که سرما به استخوان می زند
نقصیر تو نیست که نبودی و دل از دستم رفت
تقصیر تو نیست که تنهایی همدم من شد
تقصیر تونیست که واژه ها تیغ بر می کشند
تقصیر تو نیست که آسمان بی ستاره است
تقصیر تو نیست که بغض راه نفس را می بندد
تقصیر تو نیست که زندگی گاهی سخت می شود
نقصیر تو نیست که واژه ها یخ می زنند  

تقصیر تو نیست که زمان قداره می بندد
تقصیر تو نیست که دستان من خالی ست
تقصیر تو نیست که دیوارها جوانه می زنند 
تقصیر تو نیست که درد مهمان من است
تقصیر تو نیست

چند بار اميد بستی و دام بر نهادی تا دستی ياری دهنده؛ كلامی مهر آميز نوازشی يا گوشی شنوا به چنگ آری ؟ چند بار دامت را تهی يافتی؟

نگفتمت مرو آن جا، که آشنات منم                در این سرا فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال             به عاقبت به من آیی که منتهات منم 

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی      که نقش بند سرا پرده ی رضات منم

نگفتمت که من بحر و تو یکی ماهی     مرو به خشک که دریای با صفات منم

نگفتمت که تو را رهزنند و سرد کنند        که آتش و تپش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت های زشت در تو نهند     که گم کنی که سرچشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت            نظام گیرد خلاق بی جهات منم

اگر چراغ دلی دانگ راه خانه کجاست      وگر خدا صفتی دانک کدخدات منم