سرگیجه

هزار قناری مرده در قلب من می خوانند
هزار چشمه خشکیده در چشمانم می جوشند
هزار کبوتر مرده در دستان من آشیانه می کنند
هزار تناب نبافته به دور پاهایم حلقه می زند
هزار شب سیاه بر سرم می بارد
...
در این سرگیجه دنیا فرو می روم

کوله بار کودکی را که سالهاست به دوش می کشم ، چندی بر زمین می گذارم تا شانه های خسته و فرتوتم  دمی بیاساید

این کوله باری که تنها بارهای خستگی من را نمی کشد

...

هر روز و هر لحظه کسی تکه ای از ترس داخلش انداخت و من به دوش کشیدمش

کوله بار خستگی من

... 

ترس از زن بودن

ترس از زیبا بودن

ترس از عاشق شدن 

ترس از معشوق بودن

بی پروا خندیدن

حتا دویدن

سرشاد آوازی سر دادن

یا پنهانی سیگاری دود کردن

ترس از اینکه باشی 

گاهی لوندی کنی

از زن بودنت حظ ببری

... 

و پشت این کوله بار قایم شدم ، به قامت یک مرد

نگاه مهربان و گاه شیطنت بار را ته ته کوله بار چپاندم

و نگاه سرد مردانه را به صورتم دوختم

چقدر قهقه های مرده در این کوله بار ریختم

و تمامی بوسه هایی که هیچگاه به سوی هیچ کسی پر نکشید

و تمامی واژه های عاشقانه ای که در سینه ام مرد

...

تمامی خوشی و لذت های زندگی گناه بود و سختی کشیدن و دم برنیاوردن عین ثواب

آنفدر که از لذت بردن شرمسار می شوم

از موی افشانم شرمنده می شوم

از قهقه ام

از نگاهی که گاهی شیطنت می کند

از دستی که گاهی بر شانه ای جا خوش می کند

از پیاده روی های نیمه شب

از شنیدن حرف های عاشقانه

از زیبا شدن

از زن بودن شرمنده می شود

از اینکه هستم

به هم ریختی

باز به هم ریختی

...

خوابیدی

خواب خنده دار می بینی

انقدر خنده دار که از صدای قهقه خودت بیدار می شی

و تا بیدار می شی هق هق گریه سر می دی

...

به هم ریختی

آهنگ دامبولی گوش می دی

گوله گوله اشک می ریزی

...

وقتی برمی گردی می گی :" تو منو کامل می کنی." و 

با خودت یه لحظه فکر کردی که آیا تو هم منو کامل می کنی؟

یادم می آید

یادت می رود آدمها آدمند و در هر جای دنیا که باشند
به هر زبانی
به هر مذهبی
به هر زبانی
راه  و رسم دل شکستن را خوب می دانند
یادت می رود  واز پشت دیوارهایی که سالها ساخته بودی بیرون می خزی

شاید این دست باد است که در موهایت می پیچد
شاید این امن شبانگاهی که تو را , نیمه شب به کوچه های ساکت و آرام می کشاند , دیوارها را سست می کند

یادت می رود دیوارها نگهبان تو بودند
یادت می رود و بیرون می خزی

آرام آرام

و یادت می رود که دلت همراهت است
یادت می رود ک لاک سختت را جا گذاشته ای

و چه زود به یادت می آورند
و چه زود یادت می آید که آدمها آدمند
هرجای دنیا که باشند

کوچه

یک بعد از ظهر آدینه در هوای گرم و کمی دم کرده، در اتاقی کوچک و سرفه های خفه در گلو

نشسته ام به آدمهایی که در این رهگذار زندگی از کوجه خلوت من گذر می کنند می اندیشم

نمی دانم درختی در این کوچه بوده ام یا پنجره ای

شاید پنجره ای بر روی یک دیوار کاهگلی

رهگذرهای می آیند و می روند

گاهی اندکی می مانند 

ولی 

هر که باشند رهگذرند و می گذرند

می آیند گاهی قلبی تیر خورده بر روی دیوار می کشند 

گاهی تکیه می دهند و سیگاری دود می کنند

گاهی می نشینند در عصرهای گرم تابستان که بوی کاهگل خیس خورده کوچه را پر کرده !ب

تنم از خمیازه دیوار پر از ترک شده و هنوز به رهگذرها خیره می شوم

شاید امروز آشنایی از این کوچه گذر کند

شاید

تو

تو من را دوست داری و من زیبا می شوم

تو به من نگاه می کنی من و من جوان می شوم

دوستم داشته باش اما عاشقم نباش

دورتر

شاید خیلی نمی شناسمت
ولی می شناسمت
شاید ندیدمت
ولی دیدمت
تو عکسات
مهربونی با چشمای درشت و نمی دونم چرا فکر می کنم یه غمی تو چشمات قل می خوره
اینجا نبودی
ولی گفتی داری می ری دورتر
دلم گرفت
نمی دونم چرا دلم می خواست بیای اینجا بمونی
شاید تو دلم یواشکی بدون اینکه خودت بدونی جای یه خواهری رو برام گرفتی که اینجا ندارم
کاش می یومدی اینوری ها
ولی آخه کی این دنیا به دل من چرخیده که این بار دوم باشه؟