واژه و عدد

تحمل کردم

همه چیزو تحمل کردم

کار سطح پایین 

و به خودم گفتم داری خود سازی می کنی

تحمل کردم

هر چی رو که شنیدم تحمل کردم

هیچ نگفتم و تحمل کردم

امروز برگه ارزشیابی سه ماه رو داد دستم

دیگه تحمل نکردم

بهش گفتم من خوبم

من بهتر از اینم که تو فکر می کنی

باز زبون بازی کرد

با اون قیافه موزمارش با کلمه ها بازی کرد

بهش گفتم من به واژهای قشنگت کاری ندارم

به این عددها نگاه می کنم که ساده و صادق اند

که تو داری به من می گی من خوب نیستم

که می خواهی من امضا کنم که خوب نیستم

گقتم که مایل نیستم برای کسی کار کنم که قدرم رو نمی دونه

حالا کمی کمتر از خودم بدم می یاد

کاش همه مثه عددها ساده و صادق بودند

بلاک

بلاکش کردم
همکار بودیم
پرسید چقدر می گیرم به یه آشنایی دف یاد بدم
گفتم هیچی
گفت فقط یه آشنای دوره
گفتم هیچی
می گفتن دوست دخترشه
برا من چه فرقی می کرد
اومد بعد ناپدید شد
چند سال گذشت گفت یه کسی می خواد یه چیزی یاد بگیره شاید اون ور آب به دردش بخوره
گفت برا دوست دخترش
می گفتن زنشه
برا من چه فرق می کرد
با هم نمایشگاه هم زدیم
خونه من شده بود کارگاه
دم رفتن من
نصف کارها رو فرستاد
ولی هرچی از ابزار و پوستر و چیزهای به درد به خور رو نگه داشت واسه خودش

حالا از اون سر دنیا باز پیغام می ده
دیگه هیچی فرق نمی کنه
پاسخی نمی دم
حالا هی ویروس می فرسته
بلاکش کردم
دیگه حوصله شو ندارم
بلاکش کردم

زمستان است

این دل سرد آسمون، آیینه دل منه
این سوز هوا، آه در گلو خفه شده منه
هنوز نمی دونم کی ترس منو درسته قورت داد؟
کاش یک کمی جسارت پیدا کنم
یه قطره
یه چکه

...

باز هم گم شدم
باز هم غرق شدم
باز هم چنگ می زنم به هر چه سر راهم هست تا نفسی تازه کنم
باز هم نفسم در نمی آید
و باز هم تو راه نفسم را تنگ تر می کنی
 باز هم من را نمی بینی
باز هم دور می شویم
...
باد من را می برد
سردی این باد تنها کور سوی امیدم را می خشکاند

میدان نیلوفر

دیشب همین طور که داشتم مارگاریتا می نوشیدم به یاد تهران افتادم
یک شب در راه خانه پس از هزار ساعت درس دادن با یکی از همکارها
تو میدان نیلوفر تو ماشین ویسکی نوشیدیم

یک سال

یک سال شده که اینجام

...

ولی سنگامونو وا نکندیم وقتی اومدیم

سنگامونو وا نکندیم وقتی رسیدیم

سنگامونو وا نکندیم وقتی رسیدیم یا وقتی موندیم

چقدر تو این همه سال باهات حرف زدم به امید اینکه بشنوی و تو  هیچوقت گوش ندادی

ندیدی

نشنیدی

نخواستی

و از هم دور شدیم

پیش از اینکه بیایم فکر می کردم شاید دور شدن از اونجایی که هستیم تو رو به خودت بیاره

ولی منو به خودم آورد

من وسیله ای بودم برات که بیارمت اینجا

و این دستاوردی بشه برای تو که از فرط تنبلی دستاوردی تو روزا و شبات نداشتی

شونه های من از کشیدن تو خسته شده

از بی توجهی هات خسته شدم

از تنبلی هات

از همه چیزت

مهاجرت دوم در راهه

مهاجرت من از تو

از سرزمینت می رم

ولی باید کمتر از شش سال طول بکشه

جای پایی که روش بایستم

و بتونم سرم را بالا بگیرم و به دورو برم نگاهی بیاندازم

و پر بکشم برم

سنگینی

ازت متنفرم
تا حالا انقدر حس بد تنفر توی وجودم جمع نشده بود
تمام ذرات وجودم پر شده از این تنفر و بغض
ازت متنفرم کانادا
ولی از تو بیشتر از جمهوری اسلامی متنفرم

وب گردی

از سر بیکاری می چرخم تو صفحه وبلاگهایی که می شناسم و نمی شناسم
خیلی ها که در راه مهاجرت هستن
که بیشتر هم پر است از آه و ناله
که چند ماه است در انتظارن
یا یکی دو سال
خنده ام می گیره
شش سال در انتظار بودم
نزدیکترین دوستان که فکر می کردم دوست هستند در این شش سال به جز دلسردی و لبخندی تلخ همراهیم نکردند
شش سال
کم نیست
شش سال