هوس

هوس یه کاسه آش شله قلمکار داغ هر روز از توی دلت زبونه می کشه

شب می بینی نشستی پای دیگ با یه عالمه آدمای دیگه داری آش هم می زنی تا آماده شه

صب که می شه چشم باز می کنی

باز هم یه خواب دیگه

خالی

روزهایم خالی است

دلم نیز

می ترسم و دلم خالی می شود

گونه هایم تر می شود و دلم خالی تر می شود

دست هایم خالی است

خاطره های خوشم نیز

دلتنگی

دلم برای قدم زدن تو خیابان پهلوی روی برگهای زرد و نارنجی چنار تنگ می شه

ولی وقتی یادم می افته هر کس و ناکسی که از کنارم رد می شد متلک آب نکشیده ای بارم می کرد؛ دلتنگیم مثل یه حباب می ترکه

سفر

چه سری دارد این سفر

این رفتن

دور شدن

...

چه سری دارد این دوری

این خلا

...

یاد تمام عشق های دور

ساده

بی ریا

پیچیده

یواشکی

بغض آلود

سیاه

پر اشک

نگفته

پنهان

فراموش شده

می افتی

به یاد تک تکشان

...

و باز بغض می کنی برای تک تکشان

...

دل تنگتم

هیچوقت نشد بگم دوستت دارم

انقدر منتظر یه وقت مناسب بودم که همه وقتم رو از دست دادم

اون وقت که می دیدمت

نزدیک بودیم

می خندیدیم

گپی می زیدیم

راهی می رفتیم

و بودن با تو قلبم رو پر می کرد

منتظر بودم که یه جمعی باشه تو توش باشی و من هم باشم

دلم خوش بود

می رفتم ،می دیدم نیستی

آه می کشیدم ولی به تو نمی گفتم

منتظر بودم وقتش بشه

انقدر واسه رها شدن دست و پا زدم که توی هزارکلاف  درهم، گیر افتادم

ولی از بین همه گره ها دلم خوش بود به پیامی که گاهی بین ما رد و بدل می شد

سر کلاف منو پرت کرد این سر دنیا و من هنوز بهت نگفتم که دوستت داشتم

دارم

آدم

خودت نمی دونی کجای این خاک ایستادی
خودت نمی دونی چه در انتظارت نشسته
چشمهای بازت با چشمهای بسته در شب تاریک فرقی ندارد
ترس از تمام روزنه های تنت بیرون می ریزد
در این حال به کسی دیگر دلداری می دهی

ترس

می ترسم

از این همه تغییر می ترسم

از این همه یادگیری و ترس یادنگرفتن می ترسم

از اینکه دوام نیاورم می ترسم

از اینکه راه برگشت ندارم می ترسم

از اینکه پیر می شوم و باید تندتر از جوان ها بدوم می ترسم

خستگی

راه می افتی در این زندگی بی سر و ته

و می رسی به این سر دنیا

خسته و پر سوخته

پناهی می جویی

کنجی

تا نفس تازه کنی

اما وقت تنگ است

باید باز هم بروی

بروی

و گاه بدوی

و خسته ای

و این پا پوش ها تنگ است

هنوز از خاک وطن خاکستری است و تو حتا نمی توانی خاکش را بتکانی